بـــا تــوام בخـــتــر جــــاלּ:

پـωــرے ڪـہ از این ωـرِ شهر میڪوبـــہ میاב בنبــال تـ ــــ ـــو,

پـωــرے ڪـہ بـבوלּ ترس و محڪم,

همـہ جــا בωـتاشو בورت حلقــــــہ میڪنـہ,

پـωــرے ڪـہ اس ام اωــاش ڪوتـــاه هـωـــت اما پر احـωــاωــہ,

پـωــرے ڪـہ دωـتــات رو تو چراغ قرمزِ خیابونا محڪمتر میـگیـــره,

پـωــرے ڪـہ بے هوا برات اس ام اس هاے غمگیـלּ میفرωــتــہ,

پـωــرے ڪـہ تو بیروלּ رفتنــاے בωـته جمعے

 ωـاڪت تر از همیشــــہ است,

پـωــرے ڪـہ وقتے בارے حرف میزنے

تو صورتــت لبــخنـב میزنـہ,

پـωــرے ڪـہ موهاتــو از جلوے چشمـــات میزنـہ کنار,

پـωــرے ڪـہ وقتے تـــو خوבتے, قلقلڪت میـבه؛

این پسر رو حق نـבارے اذیت ڪنے؛ حــق نــــבارے

به یاد مخاطب خاصی که خیلی وقته رفته